#onzekerheidsvaardigHet woord raakt me. Mijn buik zegt mij dat ‘het’ hierover gaat.In dit leven.in onze job bij de overheid (en elders misschien nog meer?).Hoe onzekerheidsvaardig ben jij?Als je jezelf vergelijkt met je collega’s, je partner, kinderen, vrienden…? Waar sta je dan op de barometer van onzekerheidsvaardigheid ?Ik denk dat ik het zo een mooi woord vind

PaasvakantieOok al ben ik aan het werk,het feit dat velen dat niet zijn, zorgt voor een kalme inbox en dito tempo. Hoe is het bij jou? Eindelijk ook eens tijd voor de BELANGRIJKE maar NIET-DRINGENDE taken die anders altijd van de lijst vallen? Tussen de afspraken door neem ik deze rustigere weken de tijd om vanop afstand naar

Mijn agenda barst. Van donderdag tot zaterdag neem ik een groep ambtenaren mee op Bevlogenheidsboost naar de Ardennen.Je kent de situatie ongetwijfeld zelf ook:Om die 2 werkdagen te compenseren waar ik niet aan mijn rush-van-de-dag taken kan werken, zitten mijn dagen voor vertrek overvol.Bij mijn deelnemers is dat net zo. Eentje moest “nog snel” een opvangcentrum voor Oekraïense vluchtelingen

Kijk jij net als mij met verbijstering naar de wereld?Dit kan toch niet waar zijn? In wat voor slechte film zijn we nu beland?… zo startte ik vorige week mijn nieuwsbrief.En vervolgde: Als je mij kent, dan heb je mij al horen vertellen over de niet benijdenswaardige geo-politieke situatie van Finland.Met hun 2000km Russische grens. (zie PS 👇)Ik had

Kijk jij net als mij met verbijstering naar de wereld?Dit kan toch niet waar zijn? In wat voor slechte film zijn we nu beland?Als je mij kent, dan heb je mij al horen vertellen over de niet benijdenswaardige geo-politieke situatie van Finland.Met hun 2000km Russische grens. Ik had toen altijd de neiging om dat uit te moeten/willen leggen. Waarom

Een baby die sterft in een crèche.Volgde jij het nieuws vorige week ook met verbazing?Ik hoorde er voor het eerst over toen Ruth Joos op Radio 1 de woordvoerster van Kind en Gezin interviewde.Pijnlijk. Op alle vlak.Het nieuws op zich. Je mag je niet voorstellen hoe dat moet zijn, je kind dat sterft in een

“Wat jij me heb geleerd, is hoe zinvol het is om even stil te staan. Ik hol altijd maar vooruit, recht op m’n doel af…” zo stak ze van wal, deze algemeen directeur van een gemeente die aan één van mijn trajecten deelnam.“Maar ik sta te weinig stil bij het ‘hoe’. Je hebt me geleerd

Moet het voor jou ook vooruit gaan?Zonder zever. Resultaatgericht.Tot je beseft dat je mensen niet mee zijn.Dat je niet de impact hebt die je voor ogen had.Dat je collega die wél goed is in zijn/haar PR te verzorgen plots gevraagd wordt voor dat boeiend project waar jij eigenlijk dé geschikte persoon voor bent (of geschikte

“Bij aanvang zei je dat we na de workshop ruimte in ons hoofd zouden krijgen en met energie zouden afsluiten… wel, ik was daar toen niet zo zeker van! Maar het is wonderlijk hoe dit nu, aan het einde van de workshop wél zo blijkt te zijn…!”Dit is hoe een deelnemer aan de online Mini-Sisu-Workshop

Vorige week heb ik de stommiteit begaan om op te lijsten wat nu allemaal direct of indirect het effect van dat kl***-virus op mijn werk en leven is.NIET DOEN! Of je hebt nadien net als mij alleen nog zin om in je hol te kruipen tot het allemaal voorbij is.Die broodnodige live meetings met grote diverse groepen waar

“Ofwel doe je het goed, ofwel doe je het niet…”Alsof het een natuurwet is, zo zeker als de zwaartekracht, kreeg ik dit mee van thuis. Waarbij ik maar al te goed wist dat dat tweede deel er voor de versiering bij stond.Eigenlijk was “het niet doen” geen optie.Het moest gewoon goed zijn.Punt.Herkenbaar, Wel, vergeet het!De tijd is

Hoe wonderlijk het is. Dat wat 5 jaar geleden maar een idee was, vandaag ‘gewoon’ mijn job is. Daar ging het vorige week over in mijn nieuwsbrief…. over welke boost het ook jou kan geven als je 5 jaar terugkijkt en beseft waar je toen maar stond. En wat dat betekent voor wat je de komende

De Sisu-wandeling.Die was ik aan het bedenken toen ik onderstaande foto nam.Even twijfelde ik.“Kan ik het wel maken om zulke foto in mijn nieuwsbrief te zetten? Hoe ongeloofwaardig is het dat ik op zo een plek zou werken…?! “En toch was het op deze plek waar gisterenochtend… (lees verder onder de foto 👇) …de puzzelstukken

“Ik ga standvastig voor mijn missie: een zorgzame maatschappij, nu en in de toekomst”, zegt Nancy Boucquez, Studiegebiedsdirecteur Vroed-en Verpleegkunde op Vives Hogeschool, in mijn podcast. “Zolang ik dat in mijn job kan waarmaken, klopt het. Ook al gaat het trager. Of anders dan ik zou willen. Als dertiger verloor ik energie aan ergernis op het werk. Vandaag

“Successen vieren mag, maar nog veel belangrijker is van je fouten te leren”, zei Bill Gates ooit. Ja ik volg. Maar een feestvarken lijkt Bill mij toch niet….   Ik zou willen aanvullen met:   “Wacht niet om te vieren tot er geen fouten meer zijn”.   Vieren én leren uit fouten. Het één sluit

De liefde voor de podcast, dat is één van de cadeaus die Corona mij bracht. Als je dat dan kan combineren met een bevlogen fotografieproject en er ambtenaren mee aanzet in bevlogenheid, ook in moeilijke tijden…

Deze woorden van mijn Nederlandse collega aan de vooravond van de verkiezingen bij onze Noorderburen, moét ik gewoon delen…

Nood aan erkenning voor geleverde inspanningen.Het is des mensen. Eén van de belangrijkste criteria om gemotiveerd te blijven. En in deze tijden meer dan ooit hetgeen waar medewerkers tegenaan lopen in wat ik elke dag zie en hoor in mijn praktijk. Zovelen hebben zich in bochten gewrongen. Als de erkenning nadien uitblijft, is de pil

Alles was klaar… voor Kanssa’s webinarreeks “Kracht en kwetsbaarheid in vreemde tijden”.  En toen was er een keiharde knal. Door merg en been. Filip die SHIT riep en met zijn handen voor zijn ogen naar binnen kwam lopen. In een fractie van een seconde legde mijn verstand alle puzzelstukjes bij elkaar: Dit kon niet anders dan de borrelende frietketel zijn

‘Knuffelcontact’ is het woord van het jaar 2020. OK dat zal wel maar ik ben het beu gehoord…MIJN woord van het jaar is Ambetant-enaar.Ja, een ambetante ambtenaar. Nee, dat is geen scheldwoord maar wel een geuzennaam.De stropdrager van de ambtenaren, zouden we in Gent zeggen.Vandaag passeerde het woord alweer in mijn inbox en ik besluit hierbij

… dat was de titel van mijn nieuwsbrief ergens half oktober.Ik droomde er al zolang van.Van radiootje spelen. Een eigen podcast maken.Ik zag het zo voor mij.De Friedl Lesage van de Bevlogen Ambtenaar, die zou ik worden 😉Gedaan met al die ervaring en verhalen van de zovele inspirerende ambtenaren die mijn pad kruisen enkel voor mijzelf

Hoe meer hij vertelde, hoe meer ik kippenvel kreeg. Het was alsof hij aan het beschrijven was wààrom ik het project BEVLOGEN AMBTENAAR in de wereld zet. Tijdens 1 van de intussen 13 (!) doorbraakgesprekken  die ik de afgelopen weken deed, vertelde S hoe hij met volle overtuiging in het onderwijs was gestapt. Omdat dààr de

Speelde jij als kind ook soms MIKADO? Dat spel met die stokjes. Ze liggen eerst mooi naast elkaar in een doosje. Je neemt ze allemaal tegelijk vast, zet ze recht en laat ze lukraak door elkaar vallen. De clou van het spel is om in dat kluwen van stokjes te zoeken naar eentje dat los zit.

105 Zoveel bevlogen ambtenaren waren er vandaag op het online lunch-workinar dat ik gisteren met mijn collega’s organiseerde: ‘Bevlogen ambtenaren, betrokken partijen en een bevoegd minister’. Voor zij die het nog niet wisten, die minister in kwestie die erbij was, is Petra De Sutter. Van ambtenarenzaken. Jawel, wat had je gedacht 😉 Doel van dit ‘workinar’:  van onderuit, als bevlogen ambtenaren, input geven aan

Heeft die zonnige herfstvakantie jou ook zo’n deugd gedaan?Wat was jouw hoogtepunt van de vakantie?Bij mij was het dat ik mijn pubers zo ver heb gekregen met hun moeder te gaan… eikes… wandelen… (eikes, met uw moeder dan nog ).  Ik mag dat dan niet met zoveel woorden zeggen want wandelen, dat kàn niet leuk zijn

Hoe gaat het met jou?Heb jij ook weer het voel dat je onder een stolp zit? Tijden waar je het niet precies weet…? Grip houden op de (weinige) zaken die ik kàn controleren, lessen trekken uit wat geweest is en voor de rest durven niet-te-weten. Dat is zowat mijn strategie.Onder impuls van mijn eigen coach kijk ik wekelijks terug op de

Winterzwemmen. In zee. Oostende. Deze ochtend. Dat het iets met een mens doet… Waarom ik zo zot ben?Het is voor mij de essentie van SISU. telkens weer overwin ik mijn letterlijke koudwatervrees die mij moed geeft in het dagelijks leven ook uit mijn figuurlijke comfortzone te treden het werkt als een reset-knop. Ik treed uit mijn hoofd. De ultieme

Mensen die mij kennen weten dat ik fervent podcastluiteraar ben. Mijn all time favourite is nog steeds de onovertroffen Bart Van Loo met zijn Bourgondiërs!Ik hang aan Bart zijn lippen. De passie waarmee de man geschiedenis tot leven brengt, doet iets met mij. Ik kan bijna niet geloven dat wat hij vertelt écht gebeurd is. Geschiedenis heeft plots niets bestofts meer. Het

Regels en procedures waar je tegenaan loopt Collega’s die er de kantjes afrijden Politieke spelletjesEen tanker van een organisatie “De cijfers” die er slecht uitzien… en zo kunnen we doorgaan in de reeks: het leven is zwaar (van een ambtenaar” ;))Maar dat gaan we NIET doen.Wij gaan evenmin de moeilijkheden en drempels onder de mat schuiven. We gaan WEL aan

Ben jij of ken jij een BEVLOGEN AMBTENAAR? Een warm, wijs mens met beide voeten op de grond een resultaatgerichte wereldverbeteraardie destijds met overtuiging koos NIET voor de job met prestige en een dikke bedrijfswagenmaar voor een job bij de overheid, de hogeschool, het ziekenhuis, het museum, het CAW, Kind en Gezin…Ben jij gedreven om het beste

Wijs volk van 6 verschillende steden brachten Katrien en ik vorige week samen.Wereldverbeteraars. Van het resultaatgericht type Mensen met passie. Voor voedsel. Voor landbouw. Voor de natuur. Voor rechtvaardigheid. Stuk voor stuk mensen waar ik blij van word. Stelde ik nadien vast.Een pioniersgroep die hun collega’s en hun stadsgenoten nog meer gaan aanzetten om via

Begin september interviewde ik heerlijke mensen. Ik noem ze “bevlogen ambtenaren”. Dat zegt al genoeg, niet? Ik werk al 10 jaar als externe voor diverse overheden en heb er met hen bakens mogen verzetten. Maar ik zie meer en meer de glinsters uit hun ogen verdwijnen. Dat baart mij zorgen want we hebben hen daar

Dat mag ik nu met zekerheid zeggen. Nadat ik de voorbije 2 weken de meest boeiende mensen mocht interviewen. Eentje zei: “WOW, wat een mooi woord, ik voel me vereerd om als bevlogen ambtenaar aangesproken te worden!”Ze zijn veelal van het bescheiden type, hun ego hoeft geen toeters of bellen maar ik voelde toch dat ik met die

“Het gevoel dat je dat juiste bouwproject hebt gevonden voor je gezin”, deze slogan passeerde ik zonet. In het groot op een banner bij één of ander nieuwbouwproject. Meteen wist ik dat dit nooit MIJN project zou zijn. Maar ik kon er mij wel het gevoel bij voorstellen. Als je voelt dat alle puzzelstukken in

Had jij ook een Plan-B-zomer?Bij mij was de teleurstelling groot. Ik had immers een geweldig Plan A. Maar eens ik de gedachte aan Finland los kon laten, ging mijn Plan B (of was het Plan C of zelfs D?) ook stromen.Inzichten kwamen en gingen. Met eb en vloed.Wandelend op het strand, voegde ik voor het eerst> het adjectief BEVLOGEN samen

“Waarover gaat het nu ECHT in deze tijden?Wat heb ik NU in de wereld wil zetten?” Ik dacht dat ik dat al 3 jaar wist maar… deze bijzondere tijdenvanuit een eindeloze zee met een vakantiehoofd loslaten en met afstand naar de dingen kijken, toont mij helderder dan ooit waarover het écht gaat… Zegt mij dat ik

“Vreemd, ik heb straks een live vergadering. Welke schoenen moet ik aandoen? Zal ik make-up dragen en hoeveel…?” deze vragen-van-levensbelang stelde Nancy zich in ons whatsapp-groepje 🙂 Herkenbaar?Er zijn dingen waar ik enorm naar uitkijk (jullie hier bij Kanssa in Gent… oooojaaaaa). Maar er zijn evenveel dingen die ik echt niet meer terug wil.Voelt “back to normal” bij jou ook als iets onoverkomelijks dat weldra

21 april vandaag. Ik ben jarig, een halve eeuw loop ik rond op deze aarde. Wijsheid daalt stilaan tot mij neder en dus durf ik mijzelf al eens een groot cadeau doen.Anders dan gepland wordt het uiteindelijk een last-minute reis: een trektocht van Chronos naar Kairos.Chronos is de Griekse god van de dwingende tikkende kloktijd. Die we maar al te goed kennen.

Alles was klaar… voor Kanssa’s webinarreeks “Kracht en kwetsbaarheid in vreemde tijden”.  En toen was er een keiharde knal. Door merg en been. Filip die SHIT riep en met zijn handen voor zijn ogen naar binnen kwam lopen. In een fractie van een seconde legde mijn verstand alle puzzelstukjes bij elkaar: Dit kon niet anders dan de borrelende frietketel zijn

Ik evolueerde zelf van hater van online vergaderen naar een pleibezorger. Ik heb dus recht van spreken 😉Als ervaren procesbegeleider ben ik gewend van het beste uit mensen, groepen, samenwerking te halen. Geef mij maar non-verbaal gedrag. Mensen bijeen. Inspelen op wat zich aandient. Dit zijn elementen die je NOOIT online zal kunnen krijgen. Punt.Sommige zaken kunnen gewoon niet online.

Plots lijkt alles anders. Moet je beslissingen nemen die je nog nooit hebt moeten nemen. Hoe doe je dat:  “goed beslissen” of je een meeting afzegt in Corona-tijden? Geen kat die het weet.  De creatieve omdenker in mij staat alvast in turbo-stand! Ze neemt je in deze artikelen-reeks mee naar haar magazijn met bakken vol ervaring. We bekijken welke

Zou het volgende jou ook overkomen:Je wordt gevraagd als spreker op een congres, over iets specifieks uit je expertisedomein. Je voelt je niet helemaal zeker. Je vraagt je af of jij daar wel genoeg over weet? Je weigert beleefd.Ze vragen iemand anders.Op het congres hoor jij het betoog van die andere persoon.Blijkt dat die er half zoveel over weet als

Ik wilde alleen maar enthousiast vertellen hoe fijn het is dat mijn eerste e-book intussen al tientallen keren gedownload is. Magisch! En die heerlijke reacties van mensen die ermee aan de slag zijn… puur genot. Mijn winterse playlist valt blijkbaar ook in de smaak! DUS mocht jij het e-book jezelf nog niet cadeau hebben gedaan: www.kanssa.beMaar rust en vakantie

Gisteren ben ik naar toneel geweest. Het was goed. Naar het schijnt. Ik weet het niet. Ik ben in slaap gevallen. Gelukkig heb ik niet gesnurkt, wist Filip mij te verzekeren.Ik loop mijzelf al de hele week voorbij.Agenda vol van 7 tot 23u.En dit in een week dat een tristesse over mij valt. De oma van mijn kinderen ligt op sterven. De

“Nee, dat krijg ik niet meer in mijn agenda, te druk met de meerjarenplanning…”, hoor ik tegenwoordig regelmatig. Druk bezette mensen, de toekomst van hun organisatie aan het uitstippelen. “En hoe zit het met JOUW persoonlijk beleidsplan?” durf ik al eens terug te vragen? Heb je het ooit al te druk gehad omdat zoveel aandacht naar

“Ik zie ze naar onze directeur stappen, de trut. Mijn maag keert al om. Haar verleidingslach om haar mond. Ze schudt nog eens met haar veel te mooi haar. Borst vooruit. Ze staat hem rond haar vinger te draaien en uit te leggen hoe goed ze wel is. Ik hóór niet wat ze zeggen maar ik

Deze foto veranderde mijn leven.In een leven VOOR eneen leven NA de ontdekking van de fotografie.Dit beeld is het resultaat van een klik op mijn GSM. Zoals ik er voordien misschien al 500 000 had gemaakt. En toch was deze anders.Deze zomer. Daar aan dat Armeens tankstation onderweg naar Nagorno Karabach. Een foto zien maar je toestel niet mee

Ik ben een zondagskind. Ik heb alles. Ik kus mijn handjes. Leuk werk waar ik gelukkig van word.Toffe en tevreden klanten die blijven terugkomen. Sinds een paar jaar heb ik het gevoel dat ik mijn job niet meer DOE.Ik BEN mijn job. Hoe meer ik mezelf ben. Hoe tevredener mijn klanten. En hoe gelukkiger ik ervan word. Dit is de schone kant van het

“Het Is weer voorbij die mooie zomer….”, hoor ik op de radio. Elk jaar overvalt het me. Op de meest onverwachte moment ergens na de grote vakantie doorprikt Gerard Cox mijn illusie van zomerse oneindigheid. Ik voel een steek. Nee, ik wil niet.Maar in deze heb ik niets te willen, realiseer ik mij ook nu weer.Voorbij

“Eén blogbericht om de 2 weken…?” vraagt Elke mij. Ik besloot Kanssa professioneler te willen aanpakken  en vroeg Elke, een wijze madame en specialist in social media, om me te helpen.“Dat moet wel lukken…” antwoord ik overtuigd terwijl we bezig zijn mijn ‘content  plan’ uit te werken.Intussen zijn we 3 weken verder en is er nog altijd

“Ik pleit voor gewonigheid”, hoor ik Dirk De Wachter op de radio zeggen… “Het moet niet altijd WOW zijn, een weekend thuis vol huishoudelijke taken, daar is niets mis mee” weergalmen zijn woorden nog na in mijn hoofd…Deze moeder van 3 pubers heeft net een weekendje huisvrouw-spelen achter de rug. En ja, het was anders

Finnen en het fenomeen SISUToen ik als 18-jarige uitwisselingsstudent mijn eerste jaar in Finland was, dacht ik dat SISU gewoon het Finse woord voor “doorzettingsvermogen” was. Tot ik door de jaren heen en enkele jaren langer in Finland ontdekte dat het veel meer dan dat is. Het is een mythe en het is echt. Het

Naar jaarlijkse gewoonte is de maand juni bij mij een zotte maand: mijn pubers hebben examens, mijn klanten willen nog van alles voor de vakantie, er moet nog snel een offerte buiten en mijn boekhouder zit achter mijn veren. Ik zie mijn to do lijst huizenhoog oplopen, in schril contrast met de inkortende beschikbare tijd

Vind jij, als je eerlijk bent met jezelf, dat hulp vragen een teken van zwakte is. Wij, ferme vrouwen, kunnen toch alles zelf?! PEUUUUUUT! Wees bewust dat jouw probleem oplossen misschien wel iets leuks inhoudt voor anderen. Bv je buurvrouw wiens kleinkinderen ver weg wonen, kan het net prettig vinden om jouw kroost op school af