“Ik zag buiten mijzelf ook anderen uitvallen in het onderwijs. Vaak zij die innoverend willen werken, die ideeën hebben buiten de bestaande hokjes. Ze vluchten of lopen vast….”
Intussen werkt hij als bevlogen projectleider bij de Dienst Onderwijs in zijn stad.

Hij doorbreekt er schotten tussen diensten.

 “Men wil mij in het kot van onderwijs steken, maar ik werk voor de stad… heel de stad, zo voelt dat voor mij”. Hij ziet overal kansen voor kinderen en jongeren en pakt ze vast.

“Maar hoe graag ik mijn job doe, ook nu voel ik hoe structuren mij belemmeren. Hoe alles te traag gaat voor mij. Hoe er weer veel aan mijn overheidsjob vasthangt waar ik niet goed in ben, dat mijn energie wegzuigt…”

“Ik weet niet of ik het hier ga volhouden…”, kijkt hij met bezorgde blik mijn kant uit… 

En dan barst het gesprek los. Ik stel vragen. Vertel. We pingpongen. We hebben het  over

• Hoe het systeem mensen als hem nodig heeft. Nee, weggaan is niet de oplossing.

• Dat het misschien wel gaat over leren dansen in de regen?

• Als hij zijn ‘probleem’ (in zijn geval: creatieveling in een log hokken-systeem terwijl hij net hokken wil doorbreken) nu eens op metaniveau zou bekijken?
• Als een opportuniteit, een project vol kansen ipv iets dat hem bezwaart.
• Als hij nu eens creatief op zoek zou gaan naar hulpbronnen daar waar hij zelf vastloopt, nog meer focussen op wat WEL kan? 
• Beetje bij beetje beweging loswrikken. Blij zijn met (voor hem soms te) kleine stappen
• …

Ook al zaten we elk achter ons scherm. En ook al zijn hier geen wereldschokkende dingen verteld. 

Ik voelde de ruimte in zijn hoofd en lijf ontstaan. Het stroomde. Ook bij mij. 

100 kilo lichter klikte hij een half uur later op “end meeting”. Beiden met een smile tot achter onze oren.

Ja, daarvoor doe ik het. 

👉 Waarom doe jij jouw job?
👉 Waar loop jij tegenaan? En als je het op metaniveau bekijkt? Met afstand en relativeringszin… 
👉 En komen nu de “jamaars…”? Herbekijk het dan nog eens. Wat heb je nodig voor een JA?   

Bevlogen groet

Geertrui