Nood aan erkenning voor geleverde inspanningen.
Het is des mensen. Eén van de belangrijkste criteria om gemotiveerd te blijven. En in deze tijden meer dan ooit hetgeen waar medewerkers tegenaan lopen in wat ik elke dag zie en hoor in mijn praktijk. Zovelen hebben zich in bochten gewrongen. Als de erkenning nadien uitblijft, is de pil bitter en de reactie heftig. Dat zien we aan de staking van gisteren.
Ja, het gaat over loon. Maar daar wil ik het nog niet eens over hebben. Het gaat ook over dat schouderklopje. Een knipoog. Een bedankmailtje. Uitgenodigd worden om een presentatie te doen.
Het gaat over GEZIEN WORDEN (ook daar gaat de webinar van straks ondermeer over… zichtbaar zijn!). Waardering krijgen. Respect. En loon is daar een uitloper van.
Maar wie moet die erkenning GEVEN? Wat verwachten wij eigenlijk? Moet het van onze leidinggevenden komen? Ja natuurlijk is dit de taak van een goede leidinggevende. Maar het is ook voor hen een klotetijd. Ieders potje is leeg. Nog nooit loodste iemand een organisatie door een pandemie…
Waarom kijken wij zo “naar boven” als het over onze noden gaat. De burgemeester. De minister. De leidingGEVENDE. Uiteraard dienen die goed te besturen, verantwoordelijkheid te nemen en erkenning te GEVEN.
Maar als we het nu eens zouden omdraaien?
Als we nu eens met z’n allen veel meer leidingNEMENDEN zouden worden? Los van rang of stand. Los van hiërarchie. Stoppen met verwachten maar zelf actie nemen? Vandaag beginnen. Want als we moeten wachten op “het systeem” dat verandert, dan ben ik er allang niet meer…
👉 Vanop afstand kijken naar wat we zelf nodig hebben (missen) en stappen (stapjes) zetten om dit te krijgen?
👉 Net nu extra waakzaam zijn voor de noden van anderen en die binnen onze mogelijkheden aanpakken. Zoek het niet ver: zelf meer schouderklopjes geven. In gesprek gaan met je team…
Ik kijk met bewondering naar de Finnen. Het land dat ik als mijn binnenzak ken. Niet dat het daar alleen rozengeur en maneschijn is… maar ze zijn toch maar lekker voor het 4de jaar op rij -OOK in Coronatijden- weer de nummer 1 in de World Happiness Index! Het gelukkigste land ter wereld…
Sisu, hun manier van met moed, kracht en vastberadenheid te leven omvat ondermeer verantwoordelijkheid NEMEN en zelfleiderschap. Het is een actiemindset van specifiek in moeilijke omstandigheden toch stappen te zetten.
Finse kinderen leren van kleinsaf veel meer naar zichzelf te kijken. Zelf met hun talenten aan de slag te gaan (in het beste onderwijssysteem ter wereld, remember). En dan krijg je een maatschappij van verantwoordelijkheidsNEMERS. Met als resultaat de nummer 1 te worden in allerlei rangorden. Het is een land waar men veel meer zorgt. Voor anderen én voor zichzelf.
Hieronder leg ik in 3 minuten uit wat Sisu is.
Wat kunnen wij en onze organisaties NU van de Finnen en Sisu leren?
Veel. Ik zou er een boek over kunnen schrijven (een uitgever heeft mij dat trouwens al gevraagd). Ik zal het er hier ongetwijfeld nog over hebben de komende weken…
Maar voor vandaag wil ik je uitdagen om voor jezelf na te gaan waar ook JIJ nog meer kan leidingNEMEN. Wat jij NU al zelf nog meer kan doen in deze tijden van lege potjes. Maak het niet moeilijk, begin met een eerste stapje Ik hoor het graag!