Ik ben een zondagskind.
Ik heb alles.
Ik kus mijn handjes.
Leuk werk waar ik gelukkig van word.
Toffe en tevreden klanten die blijven terugkomen.
Sinds een paar jaar heb ik het gevoel
dat ik mijn job niet meer DOE.
Ik BEN mijn job.
Hoe meer ik mezelf ben.
Hoe tevredener mijn klanten.
En hoe gelukkiger ik ervan word.
Dit is de schone kant van het verhaal.
En ja heel oprecht, ik kus mijn handjes.

De andere kant van het verhaal
De andere kant van het verhaal is dat
dit zondagskind tevéél van alles heeft.
Naast alle materiële dingen die ik (teveel) HEB
BEN ik ook overbevraagd.
Tijd is mijn schaars goed.
Ik wil zoveel in dit ene leven.
Men zegt mij dat ik moet kiezen.
Maar laat mij daar nu niet goed in zijn.
Ik ben in zoveel geïnteresseerd.
Word van zoveel enthousiast.
Herken jij dat?
Vraag jij je ook soms af waar de jaren naartoe zijn?
Heb jij ook soms schrik
dat jij niet met de dingen bezig bent/zal geweest zijn die ertoe doen?
Hoe contradictorisch het moge klinken
Ook hier is het antwoord volgens mij: TIJD
Maak plaats in je hoofd
Maak gebruik van dit seizoen
Om na te gaan welke bladeren jij deze herfst
van je boom wil laten vallen
Ga regelmatig de natuur in
Laat je nat regenen
Voel wat dwars zit
En laat los
Wie voor zichzelf zorgt
zorgt voor een goede vriend
wijsheid van mijn Meme Angèle °1913
Zorg voor jezelf
En geef jezelf in de rush af en toe TIJD cadeau
Om in vogelperspectief naar jezelf te kijken
En het stuur van je werk en leven (meer) zelf in de hand te nemen
Met vallen en opstaan
Bij mij gaat dat met vallen en opstaan
Veel vallen… en telkens ook weer opstaan
Sommige dingen aanvaarden voor wat ze zijn
Niet perfect, dus
Mild –steeds milder- voor mezelf
Ik nodig je van harte uit om dit najaar
Van Kanssa te komen proeven
Wat deze ‘oplaadplaats voor bevlogen volk’
Voor jou kan betekenen
Kom je FINspireren
Opladen aan wijs volk dat herkenbare hordes te nemen heeft
En ervaar het effect op je werk en je leven
Warme herfstgroet
Geertrui