“Het Is weer voorbij die mooie zomer….”, hoor ik op de radio. Elk jaar overvalt het me. Op de meest onverwachte moment ergens na de grote vakantie doorprikt Gerard Cox mijn illusie van zomerse oneindigheid. Ik voel een steek. Nee, ik wil niet.
Maar in deze heb ik niets te willen, realiseer ik mij ook nu weer.
Voorbij is die lichtheid van de zomer. De energie en warmte die vanzelf komt.
De natuur vraagt van mij een beweging van terugschakelen.
Maar hoe doe je dat in een maatschappij die op volle toeren blijft doordraaien? Ik ben er zelf niet goed in. Ik voel dat mijn terugschakel-pogingen op weerstand stuiten van buitenaf. Het verwart me.
Het was deze zomer op dat terras allemaal zo duidelijk in mijn hoofd:
rustig najaar. Inhoudelijk mijn heerlijk vele ideeën uitwerken bij het haardvuur deze herfst. Minder projecten maar dieper gaan. Minder loop en vliegwerk. Lege vakken in mijn agenda om mijn creativiteit ruimte te geven.
Intussen is die agenda weer afgeladen vol. En ik heb er stress van.
De rommeligheid van dit seizoen
maakt me onrustig. Geeft weerstand.
Het is een gevecht. Tegen mezelf. Tegen de vele mogelijkheden die deze lente en zomer me brachten. Ze nu vastpakken en concreet maken is makkelijk gezegd maar het is zo verdomd moeilijk om het te doén. Om er geduldig onder te blijven.
Ik las ergens dat deze periode te vergelijken is met het einde van een zwangerschap, “de last van het indalingsproces”.
Geduld en goed voor mezelf zorgen. Dat is wat ik nu nodig heb. En laat dat nu net 2 zaken zijn waar ik niet goed in ben.
Herkenbaar?
Meld je GRATIS aan op de besloten Facebookgroep voor onze vakantierust-tot-kerst challenge
Warme herfstgroet
Geertrui