Deze foto veranderde mijn leven.
In een leven VOOR en
een leven NA de ontdekking van de fotografie.
Dit beeld is het resultaat van een klik op mijn GSM.
Zoals ik er voordien misschien al 500 000 had gemaakt.
En toch was deze anders.
Deze zomer.
Daar aan dat Armeens tankstation onderweg naar Nagorno Karabach.
Een foto zien maar je toestel niet mee hebben
Al 5 jaar deel ik mijn leven met een fotograaf.
Eén die beelden maakt uit ons collectief geheugen.
Door Filip maakte ik kennis met fenomenen die mij tot voordien totaal vreemd waren.
Zoals enthousiast worden door “schoon licht” na een onweersbui.
Of gefrustreerd thuiskomen met de boodschap:
“Ik heb zonet een foto gezien maar ik had mijn toestel niet mee…”
eeeeuh???
Het is onmogelijk om je leven te delen met Filip Claus
en niet geraakt te worden door zijn beelden.
Niet besmet te worden en dingen te zien die ik voordien nog nooit zo gezien had.
Vanaf dag 1 zette hij mij aan om zelf ook foto’s te maken.
Jarenlang liet ik dat passeren.
Hij pushte niet maar hield wel vol.
Had ik geen interesse?
Misschien was het een beperkende overtuiging dat fotografie per definitie iets technisch is met een complex toestel dat mij in de weg zou zitten.
Of misschien was het schroom?
Wat moest ik beginnen tekenen met een Van Gogh in huis?
Een onbekende kamer die plots in mijn hoofd en mijn hart openging
Tot deze vakantie in Armenië.
Toen er plots van puur geluk
een mij onbekende kamer in mijn hoofd en mijn hart open ging.
Ik voelde het gebeuren in mijn lijf: mijn ontdekking van de fotografie
Het was magisch.
Daar aan dat tankstation onderweg naar Nagorno Karabach.
Ik kon er niet over ophouden.
Was en ben er vol van.
Wat ik ontdekte is niets technisch.
Het gaat niet om een chique toestel en technische hoogstandjes.
Het is in mijn geval heel intuïtief.
Niet om iets dat BUITEN mij ligt
maar om iets dat IN mij zit.
In mijn hoofd en mijn hart.
In die kamer die ik tot voordien niet kende.
Alsof ik plots een extra zintuig bij kreeg.
Zomaar.
Op een mooie dag in Armenië.