“Help, ik zit vast…”

met deze vraag, of is het eerder een vaststelling, kwam de charmante K naar ons doorbraakgesprek 🙂 Zij nam vorige maandag deel aan ons workinar (meer hierover later!) en kon één van de 10 plekjes voor een persoonlijk gesprek met mij bemachtigen. (ze waren op slag uitverkocht!) 

Wat heb ik genoten van dat gesprek en… van alle gesprekken!  
Samen ruimte geven aan een vraag en met mijn buitenstaanders-blik inspiratie en inzicht brengen. 👉Over hoe burgers te betrekken bij een belangrijk project voor je stad maar waar je inwoners in eerste instantie niet willen van weten. 👉 Over je organisatie voorbereiden op na-Corona en daar niet alle aandacht naartoe laten gaan. 👉 Of over bevlogen-zijn als ambtenaar en hoe als leidinggevende met beperkte middelen toch ruimte geven aan je mensen. 👉 Hoe je omgaat met die ambtenaren in je team die helaas het bestoft en verzuurd imago alle eer aandoen en anderen meetrekken…. 

Of dus, zoals K, over je eigen weg zoeken, denken dat je vastzit en een half uur later inzien…

dat er zoveel uitwegen zijn als je je focus maar legt op het stokje dat los zit. 

Ik zie bevlogen ambtenaren soms vastlopen in het systeem waar ze zelf deel van uitmaken. We zouden allemaal willen dat de stokjes mooi in het doosje liggen. Maar het is een kluwen. En ja, je gaat mij niet horen zeggen dat structureel alles in orde is. Maar weet je, we kunnen niet wachten tot “het hele systeem” verandert. Daar kunnen wij in zijn geheel niets mee. We kunnen WEL gewoon klein beginnen. Bij onszelf. In ons eigen team. Onze eigen organisatie. Met dat ene kleine stokje dat los ligt… dat we misschien zelf nog niet zagen?
 

👉 Welk stokje ga jij deze week vastpakken? 
👉 Met wie ga jij er deze week over spreken? Met welke directe collega? Maar waarom ook niet met mensen waar je normaal nooit mee praat. In deze thuiswerktijden is iedereen ook maar een Teams-call verwijderd…

Bevlogen groet

Geertrui