Gisteren ben ik naar toneel geweest.
Het was goed. Naar het schijnt.
Ik weet het niet. Ik ben in slaap gevallen.
Gelukkig heb ik niet gesnurkt,
wist Filip mij te verzekeren.
Ik loop mijzelf al de hele week voorbij.
Agenda vol van 7 tot 23u.
En dit in een week dat een tristesse over mij valt.
De oma van mijn kinderen ligt op sterven.
De vrouw die het woord “schoonmoeder” voor mij tot iets schoons heeft verheven.
Wij zien haar graag en zij ons.

Ik zie het geworstel van mijn puberkinderen.
Die hun gevoelens weg willen duwen.
Voel mijn onmacht als moeder.
Ik zou ze zo graag beschermen voor het leven.
Het leven dat zo verwarrend en overweldigend is als je 16 wordt.
En nu sterft oma.
Oma is een fenomeen.
Een pijler in ons aller bestaan.
Alles verandert in het leven.
Maar oma blijft altijd dezelfde heerlijke soep met balletjes maken.
Nee dus, ook dat blijft niet bestaan.
Ik word zelf overweldigd door verdriet.
Over vergankelijkheid.
Mijn moeder is binnenkort ook al 6 jaar niet meer.
Niet meer degene over wiens gedrag ik mij mateloos kon ergeren.
Gedrag waarover mijn kinderen zich nu bij mij ergeren.
Generaties schuiven op.
Het is niet dat ik niet kan functioneren of een depressie nabij ben.
Er is op dit ogenblik een grijze sluier die over mij valt.
En mij zegt dat ik tijd en stilte nodig heb.
Ja, het mag ook eens niet gaan.
________________
Ik vind het eng om dit hier zomaar te delen.
Iets in mij zegt dat ik het net dàarom wil doen.
Bij wijze van zelf voor te leven wat ik met Kanssa in deze wereld wil zetten.
Met moed, kracht en gedrevenheid leven én je kwetsbaarheid omarmen.
Ja, het mag ook eens niet gaan.
Het is intussen 2 weken geleden sinds ik deze tekst schreef.
Er is veel verdriet maar ook veel schoons geweest.
Verbondenheid.
Dankbaarheid.
En de bevestiging hoe wonderlijk onze veerkracht is.
Ja, het komt wel weer goed als het eens niet ging.
Veerkrachtige groet
Geertrui