voor Kanssa’s webinarreeks “Kracht en kwetsbaarheid in vreemde tijden”. En toen was er een keiharde knal. Door merg en been. Filip die SHIT riep en met zijn handen voor zijn ogen naar binnen kwam lopen.
In een fractie van een seconde legde mijn verstand alle puzzelstukjes bij elkaar: Dit kon niet anders dan de borrelende frietketel zijn die in mijn man zijn gezicht ontploft was.
Op slag was ik helderder dan ooit. “Op hoeveel graden stond dat ding?” 180. “En je ogen?” Ik had mijn bril aan.
Er volgden 24 gekke uren. Op een rollercoaster.
Water-water-water. Ambulance. Hij die in deze tijden niet naar het ziekenhuis wil. Alert de nacht doorkomen. Naar dokters bellen, nu je die mensen écht niet wil lastig vallen over ontplofte frietketels. Geraakt zijn door hun warme hulpvaardigheid. Ook nu. Apothekers. Wondzorg. Doortastend. Zonder twijfel. De ene beslissing na de andere.
En dan komt de moment dat je klaar bent met wat moest gebeuren.
Je realiseert je dat een drama voorkomen is.
Geen blinde fotograaf!
Filip Claus voor wie de wereld ZIEN zijn leven is.
En dan komt de tweede klap. Adrenaline weg. Ik zak ineen.
Op mijn tocht langs de Leie die namiddag besef ik hoe dit een les in KRACHT en KWETSBAARHEID is.
Wat ik nu te doen heb, zijn de gevoelens van wat het ongeval met mij deed durven toelaten. Niet stoer doen of vergelijken (er zijn inderdaad veel ergere dingen die mensen meemaken).
Twijfelen of ik dit wel zoooo openbaar moet doen ? In een nieuwsbrief? Filip die zegt: “Oei hiermee stel je je wel heel kwetsbaar op”. En het toch doen. Kanssa voorleven. Weten dat mijn meerwaarde in deze wereld nét de combinatie van kracht en kwetsbaarheid is.
Ik kàn mijn webinar niet meer geven zoals voorzien
Daar in de natuur wordt glashelder hoe ik niet meer kàn geven zoals het voorzien was. Ook al was alles klaar. Ik sta hier anders in na dit ongeval.
Ik beslis mijzelf de tijd te gunnen deze week om het gebeurde te laten inzakken. Naar binnen te keren.
Mijn webinar een week te verplaatsen.
Walk my talk.
