Auteur: admin

Geplaatst op door — Geef een reactie

Het is weer voorbij die mooie zomer

“Het Is weer voorbij die mooie zomer….”, hoor ik op de radio. Elk jaar overvalt het me. Op de meest onverwachte moment ergens na de grote vakantie doorprikt Gerard Cox mijn illusie van zomerse oneindigheid. Ik voel een steek. Nee, ik wil niet.

Maar in deze heb ik niets te willen, realiseer ik mij ook nu weer.

Voorbij is die lichtheid van de zomer. De energie en warmte die vanzelf komt.  

De natuur vraagt van mij een beweging van terugschakelen.  

Maar hoe doe je dat in een maatschappij die op volle toeren blijft doordraaien? Ik ben er zelf niet goed in. Ik voel dat mijn terugschakel-pogingen op weerstand stuiten van buitenaf. Het verwart me. 

Het was deze zomer op dat terras allemaal zo duidelijk in mijn hoofd:

rustig najaar. Inhoudelijk mijn heerlijk vele ideeën uitwerken bij het haardvuur deze herfst. Minder projecten maar dieper gaan. Minder loop en vliegwerk. Lege vakken in mijn agenda om mijn creativiteit ruimte te geven.

Intussen is die agenda weer afgeladen vol. En ik heb er stress van.

De rommeligheid van dit seizoen

maakt me onrustig. Geeft weerstand.

Het is een gevecht. Tegen mezelf. Tegen de vele mogelijkheden die deze lente en zomer me brachten. Ze nu vastpakken en concreet maken is makkelijk gezegd maar het is zo verdomd moeilijk om het te doén. Om er geduldig onder te blijven.

Ik las ergens dat deze periode te vergelijken is met het einde van een zwangerschap, “de last van het indalingsproces”.

Geduld en goed voor mezelf zorgen. Dat is wat  ik nu nodig heb. En laat dat nu net 2 zaken zijn waar ik niet goed in ben.

Herkenbaar?

Meld je GRATIS aan op de besloten Facebookgroep voor onze vakantierust-tot-kerst challenge

Warme herfstgroet

Geertrui

Geplaatst op door — Geef een reactie

Lozers en ander leuks

“Eén blogbericht om de 2 weken…?” vraagt Elke mij. Ik besloot Kanssa professioneler te willen aanpakken  en vroeg Elke, een wijze madame en specialist in social media, om me te helpen.“Dat moet wel lukken…” antwoord ik overtuigd terwijl we bezig zijn mijn ‘content  plan’ uit te werken.

Intussen zijn we 3 weken verder en is er nog altijd geen blogbericht… Mijn normaal onuitputtelijke inspiratiebron lijkt opgedroogd. 

     Hoe meer ik mijn best doe, hoe minder het lukt

Ik heb er stress van en hoe meer ik mijn best doe, hoe minder het lukt. Nu het daar allemaal zo professioneel op een plan staat uitgetekend voor de rest van 2019, lijkt mijn inspiratie-kraan dichtgedraaid. Nu ik een “special” voor Midzomer en ééntje voor Kerst zo mooi heb ingepland, de 2 onvermijdelijke Finse feestdagen waar vele blogberichten over te vullen vallen. 

      Dichtbij jezelf blijven

En nu ik het volgens plan vorige week al had moeten hebben over “ je essentie”. Over dichtbij jezelf te blijven en hoe eenvoudig en tegelijk aartsmoeilijk dat is. Over “je natuur” te volgen. Over durven luisteren naar wat je diep van binnen weet maar hoe we geleerd hebben onszelf in de weg te staan.

En over hoe SISU, de Finse manier van met moed, vastberadenheid en kwetsbaarheid in het leven te staan, ons daar aanwijzingen in geeft. Ons helpt om stappen te zetten en hoe begeesterd ik ben over SISU nu ik er bijna een jaar mee aan het experimenteren ben,  nu ik mag ervaren dat het wérkt en ik dat met heel de wereld zou willen delen….

Maar in plaats van daar een blogbericht over te schrijven, ben ik dus aan het aanmodderen. Ik ben lamlendig aan het wezen. Alles behalve begeesterd, laat staan begeesterend. Mij slecht aan het voelen. Ik zie het allemaal niet. Zeg maar: depri. 

     Ongestructureerde creatieve geest

“Het voordeel van zo een content plan is dat je nu al je voorraadje blogberichten kan aanleggen, dan kan je gewoon blijven communiceren ook als je eens geen tijd hebt of met vakantie bent…” weergalmen Elke’s professionele woorden in mijn hoofd.

“En wat als je een creatieve geest hebt die bij momenten alle kanten uitgaat? Wat als je niet zo gestructureerd en georganiseerd in elkaar zit? Ben je dan een loser? Een on-professional die er maar beter meteen mee stopt?” …mijn interne criticus is in form.

     En wat leert SISU mij nu?

En wat leert SISU mij in moeilijke tijden? Als ik het niet meer zie? Dat ik toch rondom mij moet kijken en zoeken naar stapjes die ik wél kan zetten, hoe klein ook. Vandaag is dat stapje in mijn hopeloos geval: mij toch achter mijn PC zetten en beginnen schrijven, niet perse iets goeds willen schrijven dat aan regels voldoet maar gewoon laten vloeien wat uit mijn vingers komt. Ik kan het zelf bijna niet geloven… het werkt. Meer nog, jullie hebben het live kunnen meemaken. Nog nooit schreef ik zo in één ruk een blogbericht als dit!

     Dichtbij mijzelf

Zou het dan toch over het thema gegaan zijn dat ik eigenlijk wilde behandelen? Zou ik dichtbij mijn essentie gebleven zijn? Heeft mijn creatieve zelf een uitweg gevonden? Dat stuk in mijzelf dat ik zo vaak de kop in wil duwen wegens “niet professioneel” volgens mijn interne criticus?

Lang leve SISU! Lang leve gewoon zijn we je bent… en doén…

 *je kan de stem in jezelf als je interne criticus herkennen (dat duiveltje in je dat je probeert tegen te houden in wat je écht wil doen en zijn) als hij een taaltje hanteert die je zelf nooit tegen andere mensen zou zeggen. Wel, ik zou nooit of te nimmer “on-professionele loser” tegen iemand zeggen… Dank u, interne criticus, om zo duidelijk te zijn.

NAAR BLOG
Geplaatst op door — Geef een reactie

Gewonigheid op zen fins

“Ik pleit voor gewonigheid”, hoor ik Dirk De Wachter op de radio zeggen… “Het moet niet altijd WOW zijn, een weekend thuis vol huishoudelijke taken, daar is niets mis mee” weergalmen zijn woorden nog na in mijn hoofd…

Deze moeder van 3 pubers heeft net een weekendje huisvrouw-spelen achter de rug. En ja, het was anders dit weekend, nu ik mij liet inspireren door de psychiater die vindt dat er Bongo-bonnen zouden moeten verkocht worden voor “een dagje thuis in eigen tuin”.

Ik nam me voor de taken waar ik doorgaans een hekel aan heb, deze keer met plezier te doen… enfin, niet overdrijven, De Cock. Laat me stellen: er gewoon de nodige tijd voor uit te trekken, ze niet als tijdverlies te ervaren en mij vooral niet te ergeren aan rondslingerende sokken of broeken maar die – in tegenstelling tot anders – zonder emotie naar  de wasmand toe te leiden.

Toegegeven, het slecht weer zal wel zijn (haar? is weer mannelijk of vrouwelijk? Ik beslis hierbij dat regenweer mannelijk is ;)) bijdrage hebben geleverd aan mijn mindful huisvrouw spelen.

Ik zou bijna durven zeggen dat ik een leuk weekend had

 Maar toch, het zit dus echt tussen je oren, heb ik hierbij proefondervindelijk bewezen. Ik zou bijna durven zeggen dat ik een leuk weekend had. Alle kleerkasten zijn weer mooi gevuld. De koelkast puilt uit van gezond lekkers. Het heeft iets, die gewonigheid.

 En dat brengt mij naadloos bij SISU, de Finse manier om met moed, kracht en vastberadenheid in het leven te  staan. Ook dit is één van de aspecten van dit Fins mythisch gegeven: simpelweg stappen zetten hoe klein ook, voortdoen. Of ook: je energie niet verdoen aan telkens weerstand te voelen tegen de dingen waar geen ontkomen aan is. 

De gewonigheid van het gelukkigste land van de wereld

Zo is het in Finland bv nooit slecht weer… er zijn alleen slechte kleren. Ook hier niet overdrijven De Cock: ja Finnen haten ook de ellenlange donkere miezerige tussenseizoenen maar toch doen ze voort, fietsen ze door wind en weer, spelen kinderen alle dagen buiten.

 Finland is niet zomaar de nummer 1 in The World Happiness Index. Ik durf zeggen dat mijn leven en werken ten goede is veranderd sinds ik SISU toepas. Het is niet de makkelijke weg maar je wordt er gelukkig van. 

NAAR BLOG
Geplaatst op door — Geef een reactie

SISU

Finnen en het fenomeen SISU


Toen ik als 18-jarige uitwisselingsstudent mijn eerste jaar in Finland was, dacht ik dat SISU gewoon het Finse woord voor “doorzettingsvermogen” was. Tot ik door de jaren heen en enkele jaren langer in Finland ontdekte dat het veel meer dan dat is. Het is een mythe en het is echt. Het is een nationaal icoon. Het is een gevoel. Het gaat ook over moed, veerkracht en standvastigheid. Het gaat over een actie-mindset, een houding die aanzet om te doén en niet bij de pakken te blijven zitten in moeilijke tijden. Om beperkingen om te buigen tot mogelijkheden.
 
Als je Finnen vraagt SISU uit te leggen dan verwijzen ze steevast naar de Winteroorlog, toen in het begin van de Tweede Wereldoorlog de kleine natie aangevallen werd door hun tientallen keer grotere en meer bewapende Sovjetbuur. Wat onmogelijk leek, gebeurde: ondanks alles wonnen de Finnen met hun SISU: doordoen ook al lijkt het een onmogelijke zaak.
 
Of ze verwijzen naar hun legendarische Paavo Nurmi, de lange afstandsloper met 22 wereldrecords op zijn naam. De onoverwinnelijke zwijgzame Fin die zei: van jezelf winnen is de grootste uitdaging.

Sisu vandaag
In deze Brené-Brown-tijden waar kwetsbaarheid serieus genomen wordt, geven Finse onderzoekers aan universiteiten een hedendaagse invulling aan SISU. Het fenomeen krijgt een tastbare vertaling naar ons dagelijks werk en leven.
 
Ik ervoer SISU vroeger als een mannelijk fenomeen: winnen, doorzetten, spierkracht, oorlog voeren. Vandaag wordt mij duidelijk dat het niet alleen over stoer zijn en doorzetten gaat, het gaat ook over de onlosmakelijke daaraan verbonden kwetsbare kant: twijfelen, onzeker zijn, tegen je grenzen aanlopen, je  klein voelen… en toch in actie gaan, hoe klein dan ook. 
 
je doel in kleine stapjes op te delen… wat voor doel dat ook moge wezen.
de eerste stap effectief te zetten, te doén en
hulp te zoeken bij iemand die je zegt “je kan het”
Mensen die Kanssa kennen, zullen dit herkennen. Ik daag jou uit om dit bij je volgende uitdaging ook bewust te proberen. Do it the SISU-way!

Wat kunnen wij leren van SISU?
Heel juli reis ik Finland rond. Elke dinsdagavond rond 19u kan je mij trouwens volgen op mijn wekelijkse Facebooklive (ook nu al!) op mijn facebook pagina @kanssaconnects;
 
Ik heb er een afspraak met Katja Pantzar, de Fins-Canadese journaliste die in Helsinki woont en het boek “Finding SISU, in search of courage, strength and happiness the Finnish way” schreef. En vooral, ontmoet ik er veeeeeele Finse vrienden en kennissen. Back to memory lane. Mensen van alle pluimage die ik leerde kennen in de loop van mijn 30 jarige persoonlijke geschiedenis met Finland.
 
Ik zal “mijn Finnen” in menig sauna-gesprek of tijdens een naakte zwempartij in één van de 187 888 Finse meren bevragen over wat SISU vandaag voor hen betekent in hun leven en wat ik ervan moet terug meenemen naar België. 
NAAR BLOG
Geplaatst op door — Geef een reactie

Geef jij ook het slechte voorbeeld



Naar jaarlijkse gewoonte is de maand juni bij mij een zotte maand: mijn pubers hebben examens, mijn klanten willen nog van alles voor de vakantie, er moet nog snel een offerte buiten en mijn boekhouder zit achter mijn veren. Ik zie mijn to do lijst huizenhoog oplopen, in schril contrast met de inkortende beschikbare tijd tot ik in juli op vakantie vertrek. Stress! 

Sinds ik met Kanssa mensen begeleid naar meer balans in hun leven, naar minder geleefd te worden en meer in vrijheid te leven en werken, heb ik nog meer stress… ah ja, want “het kan toch niet zijn dat jij hier zo zit te flippen, uit balans bent terwijl je anderen leert hoe ze dat moeten doen”, zegt mijn interne criticus met oordelende opgestoken vinger. 

Proefondervindelijk bewezen strategieën voor slechte-voorbeeld-gevers

Vindt het vermanend stemmetje in jou ook dat jij een über-moeder moet zijn, de perfecte leidinggevende, medewerker of zaakvoerder die precies voordoet hoe het moet? Laat mij je dan geruststellen met wat ik geleerd heb: 
  • ik benoem waarover ik mij schaam en zo valt het probleem al voor een groot stuk vanzelf weg. Mijn interne criticus is namelijk allergisch voor daglicht.
  • ik laat het zijn en verzet er mij niet  meer tegen …en vooral: ik doe gewoon verder: ja, ik had een slecht weekend, er was teveel dat op mijn pad kwam de vorige dagen (…bleken tot overmaat van ramp de kersen aan mijn kerselaar ook nog eens net nù rijp te zijn en moest er plots ook nog tijd gemaakt worden voor kersen plukken, kersen ontpitten -help dat is megaveel werk-  potten uitwassen en KanssaKonfituur maken. Gelukkig had ik dat nog nooit gedaan en kon ik het dus ;))
  • ik herinner me eraan dat in balans-zijn een streefdoel is, een eeuwige zoektocht met vallen en opstaan. En dat is OK 
  • ik bekijk het vanuit een groeimindset: ik kan het NOG niet altijd en terwijl ik weer recht krabbel vraag ik me af wat ik hier deze keer  uit te leren heb. Ik weet dat ik NIET samenval met die hopeloze ploetermoeder die mijn interne criticus mij probeert aan te praten 
Over de yogalerares en de vetkwab
Mijn oude yogalerares had een vetkwab(je). Ze was geregeld verstrooid en vertelde ons op hilarische wijze over haar soms hobbelig pad. Ze is verhuisd en vervangen door een immer lachende, perfect afgetrainde zen-juf. En weet je wat? Ik mis mijn menselijke niet-perfecte juf. 

Deelnemers aan mijn workshops en trajecten laten mij weten dat ze graag bij mij komen net omdat ik mij kwetsbaar opstel, soms in onzekerheid en niet weten met zweethandjes. Ze vertellen me dat mij dat authentiek maakt en herkenbaar. Straf én kwetsbaar. 

Volgens mij BEN je gewoon het GOEDE VOORBEELD door je eigen weg te benoemen en te tonen. Door eerlijk en transparant te zijn, duidelijk te zijn waar je doel ligt en wat je wilt bereiken maar ook dat uitglijden, bijsturen, leren van wat mis ging een onderdeel is van de weg, je werk, je leven

Probeer het bij de volgende gelegenheid eens uit! Bedenk eens geen excuus waarom je te laat bent bij je klant…. Laat je zweethandjes er maar zijn en laat mij weten hoe dat was?!
NAAR BLOG
Geplaatst op door — Geef een reactie

Flinke meisjes kunnen het alleen



Vind jij, als je eerlijk bent met jezelf, dat hulp vragen een teken van zwakte is. Wij, ferme vrouwen, kunnen toch alles zelf?! PEUUUUUUT!
 
  • Wees bewust dat jouw probleem oplossen misschien wel iets leuks inhoudt voor anderen. Bv je buurvrouw wiens kleinkinderen ver weg wonen, kan het net prettig vinden om jouw kroost op school af te halen als jij laat moet werken? Of je collega heeft misschien wel zin om zijn tanden eens in jouw dossier te zetten waar jij alleen vast op loopt
  • Stop niet met denken als je 1 naam hebt, denk verder na wie jou hierbij nóg zou kunnen helpen en wie nog…
  • Ga na of het voor dit probleem nuttig is (een) expert(s) in te roepen. Weeg af hoeveel de (structurele?) oplossing van het probleem je waard is.
  • Als je eerder hiervoor al een oplossing hebt gezocht, verval niet in gewoonte. Ga elders zoeken. Als blijkt dat de klassieke oplossing toch de beste is, go for it!
 
Het kan soms zo simpel zijn. Gewoon doén en je zal zien, er ontstaat veel meer…   
Ik daag je uit om zelf op zoek te gaan naar waar jij “helpers” kan gebruiken. Vaak moet je die niet eens ver gaan zoeken. Mensen om je heen willen graag helpen, als jij maar duidelijke en omlijnde hulp vraagt. 
De 6 eenvoudige stappen naar helpers: 

STAP 1: wees de komende dagen alert voor een probleem of uitdaging, groot of klein, waarvan je eigenlijk ook wel weet dat je tot een betere oplossing zou komen als je het niet zelf/alleen moest doen
 
STAP 2: ga na wie jou hierbij zou kunnen helpen. 

STAP 3: omschrijf je hulpvraag duidelijk, omschrijf je verwachtingen helder. Baken je vraag af.
 
STAP 4: Als je op mij lijkt en gewend bent van hulp te geven maar niet te vragen, zal je je comfortzone moeten verlaten. Feel the fear and do it anyway… verwelkom je zweethandjes 😉
 
STAP 5: doe een concreet voorstel aan je helper(s) en zorg ervoor dat de drempel voor hen om het te doe zo laag mogelijk is. Bevraag hem/haar rond de randvoorwaarden die het hem/haar vergemakkelijken. Bv zorg voor een locatie die voor hen makkelijk bereikbaar is, voorzie eten, reserveer de afspraak zelf in de helper zijn/haar kalender.
 
STAP 6: Wees je nadien naast het functionele resultaat (je probleem is opgelost!) ook bewust van wat dit met jullie deed. Ik wed dat het jullie band versterkt en het hier niet bij blijft. Benoem dat aan je helper en toon je dankbaarheid. Als er volgende stappen zijn, benoem die concreet.   
NAAR BLOG