Geplaatst op Geef een reactie

Lozers en ander leuks

“Eén blogbericht om de 2 weken…?” vraagt Elke mij. Ik besloot Kanssa professioneler te willen aanpakken  en vroeg Elke, een wijze madame en specialist in social media, om me te helpen.“Dat moet wel lukken…” antwoord ik overtuigd terwijl we bezig zijn mijn ‘content  plan’ uit te werken.

Intussen zijn we 3 weken verder en is er nog altijd geen blogbericht… Mijn normaal onuitputtelijke inspiratiebron lijkt opgedroogd. 

     Hoe meer ik mijn best doe, hoe minder het lukt

Ik heb er stress van en hoe meer ik mijn best doe, hoe minder het lukt. Nu het daar allemaal zo professioneel op een plan staat uitgetekend voor de rest van 2019, lijkt mijn inspiratie-kraan dichtgedraaid. Nu ik een “special” voor Midzomer en ééntje voor Kerst zo mooi heb ingepland, de 2 onvermijdelijke Finse feestdagen waar vele blogberichten over te vullen vallen. 

      Dichtbij jezelf blijven

En nu ik het volgens plan vorige week al had moeten hebben over “ je essentie”. Over dichtbij jezelf te blijven en hoe eenvoudig en tegelijk aartsmoeilijk dat is. Over “je natuur” te volgen. Over durven luisteren naar wat je diep van binnen weet maar hoe we geleerd hebben onszelf in de weg te staan.

En over hoe SISU, de Finse manier van met moed, vastberadenheid en kwetsbaarheid in het leven te staan, ons daar aanwijzingen in geeft. Ons helpt om stappen te zetten en hoe begeesterd ik ben over SISU nu ik er bijna een jaar mee aan het experimenteren ben,  nu ik mag ervaren dat het wérkt en ik dat met heel de wereld zou willen delen….

Maar in plaats van daar een blogbericht over te schrijven, ben ik dus aan het aanmodderen. Ik ben lamlendig aan het wezen. Alles behalve begeesterd, laat staan begeesterend. Mij slecht aan het voelen. Ik zie het allemaal niet. Zeg maar: depri. 

     Ongestructureerde creatieve geest

“Het voordeel van zo een content plan is dat je nu al je voorraadje blogberichten kan aanleggen, dan kan je gewoon blijven communiceren ook als je eens geen tijd hebt of met vakantie bent…” weergalmen Elke’s professionele woorden in mijn hoofd.

“En wat als je een creatieve geest hebt die bij momenten alle kanten uitgaat? Wat als je niet zo gestructureerd en georganiseerd in elkaar zit? Ben je dan een loser? Een on-professional die er maar beter meteen mee stopt?” …mijn interne criticus is in form.

     En wat leert SISU mij nu?

En wat leert SISU mij in moeilijke tijden? Als ik het niet meer zie? Dat ik toch rondom mij moet kijken en zoeken naar stapjes die ik wél kan zetten, hoe klein ook. Vandaag is dat stapje in mijn hopeloos geval: mij toch achter mijn PC zetten en beginnen schrijven, niet perse iets goeds willen schrijven dat aan regels voldoet maar gewoon laten vloeien wat uit mijn vingers komt. Ik kan het zelf bijna niet geloven… het werkt. Meer nog, jullie hebben het live kunnen meemaken. Nog nooit schreef ik zo in één ruk een blogbericht als dit!

     Dichtbij mijzelf

Zou het dan toch over het thema gegaan zijn dat ik eigenlijk wilde behandelen? Zou ik dichtbij mijn essentie gebleven zijn? Heeft mijn creatieve zelf een uitweg gevonden? Dat stuk in mijzelf dat ik zo vaak de kop in wil duwen wegens “niet professioneel” volgens mijn interne criticus?

Lang leve SISU! Lang leve gewoon zijn we je bent… en doén…

 *je kan de stem in jezelf als je interne criticus herkennen (dat duiveltje in je dat je probeert tegen te houden in wat je écht wil doen en zijn) als hij een taaltje hanteert die je zelf nooit tegen andere mensen zou zeggen. Wel, ik zou nooit of te nimmer “on-professionele loser” tegen iemand zeggen… Dank u, interne criticus, om zo duidelijk te zijn.