Geplaatst op

Bijna 1 miljoen kansen

Deze woorden van mijn Nederlandse collega aan de vooravond van de verkiezingen bij onze Noorderburen, moét ik gewoon delen:

Ik geloof in een overheid die in iedere actie van meerwaarde is voor de samenleving.
Ik geloof in ambtenaren die met passie en gedrevenheid hún bijdrage hieraan leveren.
En ik geloof in een samenleving waarin iedereen zijn verantwoordelijkheid neemt, we snappen dat we het samen moeten doen en we bereid zijn om rekening te houden met elkaar.
De verkiezingen van woensdag gaan dit niet ineens binnen handbereik brengen. En dat is niet erg. We hebben in Nederland 1 miljoen ambtenaren. 1 miljoen kansen om het systeem van binnenuit te transformeren. 1 miljoen mogelijkheden om de beweging te beginnen. Wie doet er mee?” Jeanette Van Rookhuizen
👉 Dààrom doe ik wat ik doe met Bevlogen Ambtenaar.
Ook in ons land. 
Doe jij mee?

🎧NIEUWE PODCASTAFLEVERING 🎧

Nathalie Debast, woordvoerder van de VVSG

Ook al is Nathalie zelf geen ambtenaar, ze kent de lokale overheidscontext als geen ander. Ontdek hoe Nathalie, vanuit haar vogelperspectief naar steden en gemeenten kijkt en wat jij daarvan kan leren (ook niet-lokale ambtenaren!). Hoe die de afgelopen maanden het onmogelijke voor elkaar kregen en welk effect dit had/zal hebben volgens haar. Nathalie vertelt ons waarin zij gelooft. Waarom lokale overheden de sterkhouders zijn en waren in deze pandemie. En waarom voor haar de toekomst lokaal is. Het gesprek is doorspekt van voorbeelden en tips uit Nathalie’s en mijn rijke ervaring. Inspiratie gegarandeerd dus!

hier podcast luisteren of klik op foto hierboven

Geplaatst op Geef een reactie

Goesting houden in tijden van lege potjes

Nood aan erkenning voor geleverde inspanningen.

Het is des mensen. Eén van de belangrijkste criteria om gemotiveerd te blijven. En in deze tijden meer dan ooit hetgeen waar medewerkers tegenaan lopen in wat ik elke dag zie en hoor in mijn praktijk. Zovelen hebben zich in bochten gewrongen. Als de erkenning nadien uitblijft, is de pil bitter en de reactie heftig. Dat zien we aan de staking van gisteren.

Ja, het gaat over loon. Maar daar wil ik het nog niet eens over hebben. Het gaat ook over dat schouderklopje. Een knipoog. Een bedankmailtje. Uitgenodigd worden om een presentatie te doen.

 

Het gaat over GEZIEN WORDEN (ook daar gaat de webinar van straks ondermeer over… zichtbaar zijn!). Waardering krijgen. Respect. En loon is daar een uitloper van.

Maar wie moet die erkenning GEVEN? Wat verwachten wij eigenlijk? Moet het van onze leidinggevenden komen? Ja natuurlijk is dit de taak van een goede leidinggevende. Maar het is ook voor hen een klotetijd. Ieders potje is leeg. Nog nooit loodste iemand een organisatie door een pandemie…

Waarom kijken wij zo “naar boven” als het over onze noden gaat. De burgemeester. De minister. De leidingGEVENDE. Uiteraard dienen die goed te besturen, verantwoordelijkheid te nemen en erkenning te GEVEN.

Maar als we het nu eens zouden omdraaien?

Als we nu eens met z’n allen veel meer leidingNEMENDEN zouden worden? Los van rang of stand. Los van hiërarchie. Stoppen met verwachten maar zelf actie nemen? Vandaag beginnen. Want als we moeten wachten op “het systeem” dat verandert, dan ben ik er allang niet meer…
👉 Vanop afstand kijken naar wat we zelf nodig hebben (missen) en stappen (stapjes) zetten om dit te krijgen?
👉 Net nu extra waakzaam zijn voor de noden van anderen en die binnen onze mogelijkheden aanpakken. Zoek het niet ver: zelf meer schouderklopjes geven. In gesprek gaan met je team…

Ik kijk met bewondering naar de Finnen. Het land dat ik als mijn binnenzak ken. Niet dat het daar alleen rozengeur en maneschijn is… maar ze zijn toch maar lekker voor het 4de jaar op rij -OOK in Coronatijden- weer de nummer 1 in de World Happiness Index! Het gelukkigste land ter wereld…

Sisu, hun manier van met moed, kracht en vastberadenheid te leven omvat ondermeer verantwoordelijkheid NEMEN en zelfleiderschap. Het is een actiemindset van specifiek in moeilijke omstandigheden toch stappen te zetten. 

Finse kinderen leren van kleinsaf veel meer naar zichzelf te kijken. Zelf met hun talenten aan de slag te gaan (in het beste onderwijssysteem ter wereld, remember). En dan krijg je een maatschappij van verantwoordelijkheidsNEMERS. Met als resultaat de nummer 1 te worden in allerlei rangorden. Het is een land waar men veel meer zorgt. Voor anderen én voor zichzelf.

Hieronder leg ik in 3 minuten uit wat Sisu is. 

Wat kunnen wij en onze organisaties NU van de Finnen en Sisu leren?

Veel. Ik zou er een boek over kunnen schrijven (een uitgever heeft mij dat trouwens al gevraagd). Ik zal het er hier ongetwijfeld nog over hebben de komende weken…

Maar voor vandaag wil ik je uitdagen om voor jezelf na te gaan waar ook JIJ nog meer kan leidingNEMEN. Wat jij NU al zelf nog meer kan doen in deze tijden van lege potjes. Maak het niet moeilijk, begin met een eerste stapje Ik hoor het graag!

Geplaatst op Geef een reactie

Nieuwsbrief 23 maart

Alles was klaar…

voor Kanssa’s webinarreeks “Kracht en kwetsbaarheid in vreemde tijden”.  En toen was er een keiharde knal. Door merg en been. Filip die SHIT riep en met zijn handen voor zijn ogen naar binnen kwam lopen.

In een fractie van een seconde legde mijn verstand alle puzzelstukjes bij elkaar: Dit kon niet anders dan de borrelende frietketel zijn die in mijn man zijn gezicht ontploft was. 

Op slag was ik helderder dan ooit. “Op hoeveel graden stond dat ding?” 180.  “En je ogen?” Ik had mijn bril aan.

Er volgden 24 gekke uren. Op een rollercoaster.

Water-water-water. Ambulance. Hij die in deze tijden niet naar het ziekenhuis wil. Alert de nacht doorkomen. Naar dokters bellen, nu je die mensen écht niet wil lastig vallen over ontplofte frietketels. Geraakt zijn door hun warme hulpvaardigheid. Ook nu. Apothekers. Wondzorg. Doortastend. Zonder twijfel. De ene beslissing na de andere. 

En dan komt de moment dat je klaar bent met wat moest gebeuren. 

Je realiseert je dat een drama voorkomen is. 

Geen blinde fotograaf

Filip Claus voor wie de wereld ZIEN zijn leven is.

En dan komt de tweede klap. Adrenaline weg. Ik zak ineen.

Op mijn tocht langs de Leie die namiddag besef ik hoe dit een les in KRACHT en KWETSBAARHEID is. 

Wat ik nu te doen heb, zijn de gevoelens van wat het ongeval met mij deed durven toelaten. Niet stoer doen of vergelijken (er zijn inderdaad veel ergere dingen die mensen meemaken). 

Twijfelen of ik dit wel zoooo openbaar moet doen ? In een nieuwsbrief? Filip die zegt: “Oei hiermee stel je je wel heel kwetsbaar op”. En het toch doen. Kanssa voorleven. Weten dat mijn meerwaarde in deze wereld nét de combinatie van kracht en kwetsbaarheid is.  

Ik kàn mijn webinar niet meer geven zoals voorzien

Daar in de natuur wordt glashelder hoe ik niet meer kàn geven zoals het voorzien was. Ook al was alles klaar. Ik sta hier anders in na dit ongeval. 

Ik beslis mijzelf de tijd te gunnen deze week om het gebeurde te laten inzakken. Naar binnen te keren.

Mijn webinar een week te verplaatsen. 

Walk my talk.

Kan jij er ook bij zijn op 7 en 9 april voor een nòg betere webinarreeks? Meld je hierboven- of onder aan.

Warm wijs volk, wees welkom!

PRAKTISCH: 

7 april 15-16u30 (we hadden die dag de eerste KANSSAmenkomst gepland, bij deze dus een virtuele variant)

9 april 20-21u30

bij voorkeur samen te volgen, apart kan ook

Was je al ingeschreven dan mag je maar hoef je niet opnieuw in te schrijven.

Na inschrijving krijg je via mail de link waarmee je je op de dag van het webinar aanmeldt. 

WARM WIJS VOLK WELKOM!